Σύμφωνα με τον αρχαίο μύθο πριν ακόμα τους Ολύμπιους Θεούς, τον Δια και την Ήρα, υπήρχαν στη γη ανθρωπόμορφες μπάλες με δυο πρόσωπα, δυο γεννητικά όργανα, τέσσερα χέρια και τέσσερα πόδια. Τα φύλα επίσης ήσαν τρία: άρρεν, θήλυ και ανδρόγυνο. Τα τέρατα αυτά έτρεχαν, έκαναν έρωτα και διασκέδαζαν ατελείωτα... Οι θεοί για να τα τιμωρήσουν τα έκοψαν στη μέση και από τότε ο καθένας ψάχνει το άλλο του μισό με πόνο, προσπάθεια και απίστευτη υπομονή.
Στον έρωτα δηλαδή η απώλεια του άλλου ή η αναζήτηση του είναι προϋπόθεση για την ύπαρξη του....
Στον έρωτα δεν υπάρχει απουσία, αφού ο άλλος είναι βασανιστικά παρών στο μυαλό μας με μια ένταση δυσανάλογα αύξουσα με την απόσταση... Όσο πιο μακριά τόσο πιο μεγάλος ο πόνος που βιώνει ο εγκαταλειφθείς εραστής... Μπαρτ
Κάθε δε προσπάθεια να ξεχαστεί, τόσο πιο μεγάλη η ανάμνηση του...
Στον έρωτα η ανάμνηση διογκώνεται σε βαθμό που ο εγκέφαλος του ερωτευμένου μοιάζει να μη χωρά τίποτε άλλο...
Ο ερωτευμένος, με ένα παράδοξο τρόπο, γίνεται ταυτόχρονα όμως νάρκισσος και αυτάρκης. Δε πεινά, δε διψά, μπορεί να ζει μέρες και μήνες ίσως με τα ελάχιστα... Οι τροφές, τα ποτά δεν έχουν γεύση, αφού το κέντρο της πρωτόγονης ηδονικής περιοχής έχει γεμίσει με τα ναρκωτικά του έρωτα που μοιράζει, σχεδόν τέλεια, τον πόνο και την χαρά, την ανάμνηση και την εικόνα του άλλου, μεγεθυμένη σε υπερρεαλιστικά επίπεδα. Το ΣΕΞ με τον άλλο από μια απλή σωματική και σχεδόν ευτελής πράξη στην επανάληψη της, για τον ερωτευμένο είναι μια θεϊκή, απολυτή αλήθεια κατανόησης του είναι του και του άλλου, χωρίς να μεσολαβεί καμία σκιά αμφισβήτησης....
Εδώ ο νάρκισσος εραστής γίνεται ποιητής, φιλόσοφος, ανθρωπιστής και έτοιμος να εγκαταλείψει τα καθημερινά για την μετάβαση στο παράδεισο του απόλυτου, που είναι ο θάνατος. Ίσως γι αυτό και μόνο οι ερωτευμένοι συνήθως αυτοκτονούν. Και βέβαια, όχι μόνο οι ρομαντικοί τύπου Βερθέρου, αλλά και οι κυνικοί χρηματιστές, αφού και οι δυο τύποι έρωτα έχουν μια βαθειά απόλυτη εξάρτηση από την ηδονή που προσφέρει ο ΕΡΩΣ και ο χρηματικός αντίστοιχος.
Στο επίπεδο της βιολογικής μας αλήθειας, στον υποθάλαμο, υπάρχουν οι δομές ηδονής με τη μορφή ουσιών που μας ναρκώνουν, κι ας τα λέμε διαφορετικά, δηλαδή ντοπαμίνες και πρωτοξείδια.
Ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι γεμάτος από υποδοχείς τέτοιων ουσιών που κάνουν τον άνθρωπο να έλκεται από τις γεύσεις, τις εικόνες και τις αναμνήσεις του σωματικού έρωτα · άρα το ανθρώπινο είδος είναι προγραμματισμένο να βιώνει τα παραμύθια του έρωτα με έντονο και εξαρτημένο τρόπο.
Οι ναρκομανείς όταν μπουν στη στέρηση έχουν σωματικούς πόνους και σπασμούς, το ίδιο συμβαίνει και με τους ερωτευμένους.
Οι χρήστες έχουν εικόνες της πραγματικότητας μεγεθυμένες και ίσως ιδανικές. Βιώνουν τα αισθήματα τους με απόλυτο τρόπο, σχεδόν εξωλογικό. Μοιάζουν ιδανικοί αυτόχειρες και γι αυτό είναι και απίστευτα ελκυστικοί στο
περιβάλλον τους. Λένε αλήθειες που οι καθημερινοί άνθρωποι φοβούνται να ξεστομίσουν αλλά το ίδιο γίνεται και με τους ερωτευμένους που έλκουν τους υπόλοιπους πεζούς και λογικούς ανθρώπους σε φιλοσοφικές και υπαρξιακές αναζητήσεις.
Ο ερωτευμένος εξυψώνει τη σάρκα σε μεταφυσικές σφαίρες, εξαϋλώνει το φτηνό υλικό πεδίο σε βάθος σκέψης που ακουμπά το μηδέν και το εγώ στη πιο καθαρή μορφή του.
Με την έννοια αυτή, γίνεται δημιουργικός, πολυμήχανος και αυτάρκης έστω και αν, φαινομενικά, κλαψουρίζει στα γόνατα των φίλων του...
Στον έρωτα κανένα δωμάτιο δεν είναι κλειστό. Όλα τα παράθυρα του κόσμου ανοίγουν για να υποδεχτούν τα όνειρα και τις φαντασιώσεις του, σε βαθμό που η υλική του ύπαρξη δεν έχει πλέον καμία σημασία και για τούτο την εγκαταλείπει αυτοκτονώντας.
Αυτοκτονία είναι ο θάνατος του κτήνους που στον αιθέρα του πνευματικού κόσμου είναι απαξιωμένος· όπως το κτήνος, το ζώο δηλαδή, που όλοι θέλουμε να ξεχάσουμε ότι κουβαλούμε στα γονίδια μας...
Στη γλώσσα του εραστή και ερωτευμένου τα παραμικρά υπονοούμενα αποκτούν τεράστια σημασία. Στο μυθιστόρημα «Κάτω Από Το Ηφαίστειο» του Lawry, ο ερωτευμένος με τη γυναίκα του διπλωμάτης αλλά και με το Μεσκάλ, το μεξικάνικο ποτό, λέει πως μόνο κάποιος τόσο ερωτευμένος και μεθυσμένος μπορεί να βρει ομορφιά σε μια ηλικιωμένη γυναίκα που ρίχνει πασιέντζες επτά η ώρα το πρωί στο λιμάνι του Καπορανο.
Στον ερωτευμένο ήρωα του Προυστ, η γεύση των αμυγδαλωτών φέρνει την ανάμνηση της μυθικής Αλμπερτιν....
Στον Ζολα, στον Στανταλ, στον Ντοστογιέφσκι οι ήρωες ερωτεύονται, εγκαταλείπονται και καταστρέφονται, τουλάχιστον φαινομενολογικά, αφού η καταστροφή αυτή, αλλά και η δυστυχία των ηρώων είναι πολύ σαγηνευτική από οποιαδήποτε άλλη καθημερινή ανούσια ζωή.
Σε όλη τη μεγάλη τέχνη η ερωτική ψευδαίσθηση, η παραίσθηση, είναι το απαραίτητο διεγερτικό της φαντασίας του καλλιτέχνη. Κανένα μεγάλο έργο δεν έγινε χωρίς το πόνο της απώλειας και της εγκατάλειψης που δεν πάντα βέβαια ο ερωτικός σύντροφος αλλά ίσως μια ιδέα για την οποία αξίζει να ζεις και να πεθάνεις πολλές φορές.
Το κατασταλτικό του έρωτα βέβαια είναι η επανάληψη, που τις περισσότερες φορές γίνεται κοινοτοπία και βαρύτητα, «στην ελεύθερη πτώση του φτερωτού θεού».
Ο έρως θέλει μαρμαρένια αλώνια και όχι στρώματα από πούπουλα, θέλει μάχες έξω από τα τείχη της Τροίας και όχι αποπνικτικά δωμάτια με ομιλούσης κεφαλές.
Ο έρως είναι η μάχη, εν πρώτοις, με τον κίνδυνο της διάλυσης και αφομοίωσης του εγώ μέσα σε ένα συλλογικό ασφαλές κοινωνικό αμάλγαμα που έχει τη τάση να διαλύει τα μοναδικά πρόσωπα σε μια καρικατούρα φύλων που μοιάζουν μεταξύ τους ανεξάρτητα από τον γενετικό διμορφισμό (άρρεν, θήλυ).
Στον έρωτα είναι η ένταση της διαφοράς των φύλων που θα δώσει το κίνητρο για να εξωθήσει το υποκείμενο, να ξεφύγει από την ασφάλεια της πανοπλίας που υπερασπίζεται το άψυχο κουφάρι εντός.
Στον έρωτα η ομοιότητα των φύλων, όπως αυτή καλλιεργείται στον σύγχρονο κοινωνικό πολιτισμό, γιατί απλά έτσι ελέγχεται το γενετικά απείθαρχο υλικό μας που διασπώμενο θα προκαλεί εντάσεις και κραδασμούς στο σύστημα εξουσίας και ελέγχου των υγιών και απείθαρχων δομών που μας προικοδότησε η φύση.
Στη νίκη αυτή του ισχυρού ιδεολογικά και ανθρωπολογικά μοντέλου, ο κάθε έρωτας είναι αμφισβήτηση της ήσυχης και βολεμένης ύπαρξης που μικραίνει μέσα στο βουητό των πολλών, χάνοντας την μοναδικότητα της φωνής του.
Στο μεγάλο αδελφό όλοι πρέπει να μοιάζουν για μην είναι επικίνδυνα μοναδικοί, άρα ανεξέλεγκτοι.
Στον έρωτα το αποτύπωμα είναι μοναδικό, στο κοινωνικό όμως αντίτυπο του οι χαράδρες έχουν γίνει ομοιόμορφες πεδιάδες, έτσι που να διαβάζουν όλοι τα Π του έρωτα σαν Α.
Στον έρωτα ο μεγάλος χαμένος είναι το μεγάλο και δεσποτικό ΕΓΩ που πολλά θα προσέφερε στην αγριότητα της κοινωνίας, αφού η ταπείνωση κοινωνικά όμως μεταμορφώνεται σε τέρας, όταν στερημένο για χρόνια μέσα στην αυτάρκεια του και περιγράφοντας βερμπαλιστικά την όψη του, δεν σπάει τον καθρέφτη για να μαλακώσει η σκληρή όψη του δολοφόνου που κρύβει.
«Θα πενθώ πάντα -μ’ ακούς; – γι σένα, μόνος στον παράδεισο...».
Ο Ελύτης ξέρει πως ο έρωτας είναι τυφλός, σύμφωνα με την στερεοτυπία του αστικού μύθου, αλλά όχι κουφός· όπως και γνωρίζει, επίσης, πως στον παράδεισο της χριστιανικής μυθολογίας, ούτε ο Αδάμ, ούτε η Εύα ήσαν μόνοι... Η ποιητική του, όμως, ιδιοφυία δημιουργεί τόσο μεγάλη ένταση, αφού διαλύει την κοινοτοπία της ιστορικής αλήθειας, για να μετουσιώσει σε δύναμη το παράδοξο, δηλαδή να φωνάζει τον ΑΛΛΟΝ, που δεν ακούει, να υποταχτεί στο θυσιαστικό της ΑΓΑΠΗΣ παραλήρημα, που μοιάζει περισσότερο σαν μοιρολόι της μάνας που φωνάζει πάνω από το νεκρό παιδί της.... Αφού ο παράδεισος είναι παράλληλα η ομορφιά της αρχής της ζωής, αλλά και το τέλος της αθωότητας, άρα ο θάνατος μιας επιπόλαιης και ανούσιας ζωής....
Άρα στον Ελύτη η κραυγή, το κάλεσμα, «Μ’ ΑΚΟΥΣ», σηματοδοτεί την άρνηση, ήδη, του ΑΛΛΟΥ ν’ ακούσει και να υποταχτεί στο ερωτικό κάλεσμα «του μοναχικού, πλέον, εραστή που κλαίει ΜΟΝΟΣ στο παράδεισο»· γιατί στον θυσιαστικό και απόλυτο έρωτα, σε αντίθεση με τη σχέση σύμβασης των φύλων, η μονάδα θα ζήσει τραγικά και απόλυτα την εγκατάλειψη, για να ξαναγεννηθεί πολλαπλασιασμένη στην μόνη εκδοχή που είναι αναγκαία, όπου το άτομο δεν είναι πλέον μια μονάδα, αλλά ο κόσμος όλος ...
Η θυσιαστική, λατρευτική υποταγή του μοναχικού στην υπηρεσία της ίδιας της ζωής που γεννιέται από την μίτωση, δηλαδή τον πολλαπλασιασμό μέσα από την διαίρεση των κυττάρων· σε αντίθεση με τον θάνατο που είναι η μείωση, δηλαδή το σταμάτημα του πολλαπλασιασμού των κυττάρων μας.....
Στη ζωή, όπως και στον έρωτα, η δυαδικότητα απαιτεί την απώλεια ενός μέρους του γενετικού υλικού ισόποσα, έτσι που το νέο να πάρει όλη τη πληροφορία του άρρενος και θήλεος σε ισορροπημένη δόση...
Η ζωή, δηλαδή, μας δείχνει πως το εγωιστικό γονίδιο δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς το μοίρασμα με τους άλλους της μισής μας ζωτικής πληροφορίας, άρα δίνει και το πρωταρχικό μήνυμα πως ο παράδεισος είναι απλά μια αυτιστική ουτοπία, οδηγώντας στο συμπέρασμα πως στη κόλαση της συμμετοχής του μοιράσματος της απώλειας και του πόνου, υπάρχει η μόνη αληθινή διέξοδος, όπου η θυσία μας θα συνοδεύεται από τη χαρά και την ηδονή της δημιουργίας μιας νέας ζωής, μιας νέας αρχής, μιας ολοκληρωμένης, εν τέλει, μονάδας, που θα έχει το θήλυ και το άρρεν, ταυτόχρονα...
Απέναντι στην εμπάθεια του ενός, η συμπάθεια των πολλών… Γιατί και στη ζωή και στον έρωτα και στη κοινωνία ΚΑΝΕΙΣ δε μπορεί να ζήσει αυτιστικά σε μια παραδεισένια φυλακή· αντίθετα προτιμά τη κόλαση που είναι οι ΑΛΛΟΙ....
Ο Υπαρξιστής φιλόσοφος το ονομάζει, εξάλλου, πολύ λυρικά στο γνωστό του έργο «Μετά Τον Μεγάλο Πόλεμο Της Ευρώπης».
Κόλαση είναι οι απέναντι μας, ιδιαίτερα όταν δεν μπορούν να μας ακούσουν τα βράδια που οι εφιάλτες μας ξυπνούν κάθιδρους και φοβισμένους από το σκοτάδι που συμβολίζει, αιώνες τώρα, τον Άδη και τη κόλαση, δηλαδή τη τιμωρία .....
Στη μοναχική και μοναδική πορεία του ανθρώπου ΛΥΚΟΥ για τον άλλον homo hominis lupus, η ιδιαιτερότητα είναι η ιεροσυλία και η προσβολή στον απόλυτο κανόνα της ζωής, που θέλει την ειρηνική συνύπαρξη και τον αλληλοσεβασμό, ως μόνο κριτήριο επιβίωσης από τα ένστικτα που μας οδηγούν στην εξόντωση του άλλου, του διαφορετικού, που είναι οι μόνες προϋποθέσεις για τη δική μας επιβίωση.......
Το άρρεν εκ του θήλεος προκύπτει και όχι από το ίδιο φύλο. Η απίθανη κοινοτοπία πως πίσω από τον ισχυρό άνδρα ψάξε μια γυναίκα, δεν διανοείται την εκδοχή πως και οι γυναίκες και οι άνδρες από τη γυναίκα δημιουργούνται «σαν μια απόλυτη και πρωταρχική σύμβαση που δε μπορεί να παραβιαστεί».
Η γυναίκα τροφός, η μητέρα, είναι η ίδια η ζωή, με συμπλήρωμα την πατρική παρουσία, σαν απαραίτητη, πλην όμως, συμπληρωματική διαδικασία...
