Εκείνον τον άνθρωπο που θα είναι μαζί μας και στα καλά και στα κακά, και στα εύκολα και στα δύσκολα. Σε αυτή την αναζήτηση δεν υπάρχουν εγγυήσεις, δεν υπάρχουν δεδομένα. Όλα είναι ρευστά και αναστρέψιμα.
Πώς μπορεί κάποιος να είναι σίγουρος για αυτά που νιώθει για τον/τη σύντροφό του; Η απόλυτη βεβαιότητα δεν υπάρχει ποτέ. Ωστόσο υπάρχουν οι μικρές καθημερινές στιγμές που επιβεβαιώνουν την επιλογή και την παραμονή μας σε μια σχέση. Όταν δεν γεννιούνται διλήμματα και αμφιβολίες μέσα σου, όταν η ρουτίνα γίνεται πολύ πιο υποφερτή όταν τη μοιράζεσαι με τον άνθρωπό σου, όταν θες να γίνεσαι συνεχώς καλύτερος/η για τον/τη σύντροφό σου, τότε υπάρχει μια ενδόμυχη σιγουριά ότι «βρήκα εκείνο που έψαχνα».
Βέβαια οι εγγυήσεις εξακολουθούν να μην υπάρχουν ακόμα και σε αυτές τις περιπτώσεις.
Πολύ απλά γιατί για να επιβιώσει μια σχέση και να είναι υγιής θα πρέπει και οι δύο να αισθάνονται το ίδιο. Υπάρχουν περιπτώσεις όπου τα συναισθήματα φθίνουν στον ένα σύντροφο πολύ πιο γρήγορα απ’ότι στον άλλο και περιπτώσεις όπου οι αμφιβολίες και οι αλλαγή προτεραιοτήτων καθιστούν τα όποια αισθήματα ανεπαρκή. Δεν αρκεί να νιώθει ο ένας από τους δύο για να αντέξει μια σχέση. Η σχέσεις αποτελούν αμφίδρομη δέσμευση και πρόθεση.
Πότε αντιλαμβάνεται κανείς ότι «υπάρχει» σε μια σχέση χωρίς μέλλον;
Πώς το συνειδητοποιεί; Πώς το αποδέχεται; Συνήθως το άτομο που εξακολουθεί να είναι ερωτευμένο είναι και εκείνο που συνήθως αντιλαμβάνεται τελευταίο ότι κάτι δυσλειτουργεί στη σχέση. Τα σημάδια μπορεί να προϋπάρχουν, αλλά εκείνο πιστεύει μέσα του ότι όλα είναι αντιμετωπίσιμα, όλα είναι προσπελάσιμα. Ώσπου η άλλη μεριά το καθιστά σαφές ότι δυσανασχετεί, πνίγεται, δεν περνάει καλά, βιώνει μια σύγχυση... Και τότε αρχίζουν μια σειρά από «γιατί»... Πολλές φορές δεν υπάρχουν απαντήσεις, ούτε καν εξηγήσεις.
Απλά κάποιος από τους δύο ίσως να είχε μυθοποιήσει τη σχέση, ίσως να είχε εξειδανικεύσει το σύντροφό του, ίσως να είχε εγκλωβιστεί στο δικό του «ρομαντικό παραμύθι». ΄
Ποτέ δεν είναι εύκολο ένα τέλος, ειδικά όταν κάποιος από τους δύο το θέλει περισσότερο από τον άλλο. Κάποιος δεν ήταν έτοιμος, δεν ήταν προετοιμασμένος. Κάποιος είχε μεγαλύτερη πρόθεση και ανάγκη να το «παλέψει».
Σίγουρα βέβαια είναι διαφορετική η ψυχολογία εκείνου που με δική του απόφαση φεύγει και διαφορετική η ψυχολογία εκείνου που μένει πίσω...χωρίς να του δοθεί το δικαίωμα να ερωτηθεί, να παλέψει για μια καινούρια αρχή. Όσο δύσκολο και να είναι, το μόνο βέβαιο είναι ότι τα συναισθήματα δεν εκβιάζονται!
Ή νιώθει κανείς ή δεν νιώθει! Ακόμα και η διαδικασία ενός διλήμματος, ενδεχωμένως ήδη προδικάζει ένα πιθανό τέλος. Το άτομο που μπαίνει σε διλήμματα αφήνει τις αμφιβολίες να το ορίσουν, να το απομακρύνουν. Όταν ξεκινάει αυτή η διαδρομή, η επιστροφή συνήθως είναι πολύ δύσκολη. Γιατί μετά τις αμφιβολίες, τίποτα δεν είναι όπως πριν. Τα συναισθήματα αλλιώνονται, φθείρονται, ατονούν, παραγκωνίζονται από το ρεαλισμό, τη στυγνή λογική και όλα μοιάζουν «βουνό».
Το δύσκολο σε αυτές τις στιγμές είναι ότι η συνειδητοποίηση για τους δύο συντρόφους έρχεται ετεροχρονισμένα. Ο ένας από τους δύο τρέφει ελπίδες ακόμα για κάποιο διάστημα, «πιστεύει» σε μια ανατροπή, ενώ ο άλλος ήδη σκέφτεται τα επόμενα του βήματα, τους στόχους που πιθανώς κωλυσιεργούσε η σχέση και όλα εκείνα που έμειναν πίσω στη ζωή του.
Το πότε τελειώνει μια σχέση, κανείς δεν μπορεί να το προβλέψει και κανείς δεν μπορεί από την άλλη να εμποδίσει. Αυτό που πονάει περισσότερο ακόμα και από τον ίδιο το χωρισμό είναι τα αναπάντητα ερωτήματα, τα ‘γιατί’ και η ματαίωση μιας υπερεκτιμημένης αίσθησης εμπιστοσύνης και ασφάλειας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου